Netgedichten

netgedicht (nr. 70.128):

Een stinkend bed of een van de vloer

De lucht voelt beklemmend, hun gedachten raar,
hij oogde bijna als roofdier, niet zonder gevaar.
Iets ver beneden hun en zijn waardigheid achten
bezorgde ook hem toen deze slapeloze nachten.

Successievelijk getreiterd, murw gemaakt,
waarden die vervagen door niet meer te vragen
vanwaar de idiote deplorabele omstandigheden
oogden normen en waarden plots tot het verleden?

Gefouilleerd en nog vaker gevisiteerd
zwijgend heeft hij ze niet meer bekritiseert,
zich ook niet meer verweerd tegen geel venijn
zoals dat in stemmen van de bewakers kon zijn.

Maar hun gedachten waren vrij, hen niet ontnomen
ooit kwamen verhalen over wat hen is overkomen.
Getuigenissen waar het kan en mocht konden vertaald
zodat waarheid over “dat in de oost “ ook het nieuws haalt.

Dat is een van de zaken die hij eenmaal vrij ooit zei.
Hier waren de kruinen al ijler, de kronen reeds bloot
veel familieleden nog gevangen of gemarteld al dood
en werd de tijd met mist omgeven, in dit nieuwe leven.

Nu is hij oud, heeft enerverende dromen keer op keer
alsof ze hem weer , weer op komen halen en zondermeer
als een bloedrood lied uitschenken als liters vers verdriet
in het koude van de nacht verscholen tussen weer dat riet.

Wreedheden uit oorlogen worden nooit echt het verleden
daar hebben sommige nabestaanden te veel voor geleden.
Vreemd dat ook de wereld er zo weinig van heeft geleerd
nu ook in een land als Syrië men het zelfde ook weer probeert.