Netgedichten

netgedicht (nr. 70.587):

door de dauw

buiten het dorp waar
stilte het kenmerk van stil
nog Stiller verstilt in de
afwezigheid van rumoer

zwoegt het opkomend
gras zich door de poriën
van dauw om voor
het eerst het zonlicht

te beschaduwen door in de
luwte van het nog niet-weten
het herstel van na de winter
te zijn vergeten, kleine

stroompjes water voeden
de nerven die zekerderwijs
hun weg naar een voltallige
groei in een zwijgzame taal

me begeleiden waar ik
achterwaarts kijk en zoek
naar het figurante van alles
wat in mijn leven is verdwenen

voorwaarts vul ik beelden die
niets verhoeden hoe de tijd
mijn jaren zal vergezellen, ergens
dreigt er een emotionele

aanvaring met het heden die ik
kan maar weiger te begrijpen

mijn weg haar weg, gekuist
en gekruist die onevenredig
in bevrediging dan toch
ons liefdes leven met pijn

verdriet en het jargon
dat slechts een voor
mij een toegankelijke
opening creëert

die voor haar enkel
een scherm is dat
zich ontplooit tegen
al wat mij kan bezeren

en zij, zij is de camouflage
van een in origine originele
zelf ontkenning in een positieve
doch ongelezen boekwerk

wie zaait die oogst, die oogst
kent de juiste tijd