Netgedichten

netgedicht (nr. 70.839):

Harm Heisa (1873-1956)

Harm Jansen was geboren
als boerenzoon in Sellingerbeetse
als kluizenaar Harm Heisa
werd hij folklore.

Zijn broer kreeg de boerderij
daarover maakte Harm ruzie
zonder de illusie te erven
vertrok hij, ging zwerven.

Wantrouwig en alleen
met een deken om zich heen
liep en sliep hij overal
in een hooiberg of een stal
in het bos onder een boom
in de regen en de kou
gaven ze hem eten en kleren
dat hij niet bevriezen zou
bouwden hem een hut
gat in de grond met takken, plaggen
daar zat hij beschut
het had geen nut
Harm bleef buiten slapen.

Was het niet te harden
zo koud, nat en guur
dan ging hij de hut in
en stookte een vuur
soms had hij zoveel vuur omhanden
dat de hele hut afbrandde.

Een nieuwe hut werd snel gemaakt
maar Harm was lichtgeraakt
schreeuwend maakt hij mensen bang
een zonderling, een gek
en het duurde niet lang
politie stak hem in het gevang
bracht hem naar het gesticht
in Wagenborgen
om opgesloten te verzorgen
maar doelgericht
wist Harm te ontkomen
terug naar zijn bos, zijn bomen.

Ze lieten hem in vrede
en op den duur
droogde hij boven het vuur
takken kromgetrokken
tot wandelstokken
die je kon kopen.

Harm wordt vriendelijk
te oud voor het zwerversleven
de mensen geven
hem dekens,
kleren, eten, tabak
ook een beter onderdak
een huisje van steen
daar stookt hij onbezwaard
het vuur op in de haard.

Als Harm overleden is
ligt hij opgebaard
een armeluisbegrafenis ?
niks daarvan, zegt een boer
hij betaalt de rouwkaart,
begrafenis, de steen
Harm Heisa ging heen
in Kopstukken op het kerkhof
daar rust hij nog.