Netgedichten over spiritueel

netgedicht (nr. 268):

Tabernakel

al wat ik schrijf
met blauwe inkt
blinkt maar voor kort
het licht verdampt mijn woorden.

geschreven in rood blijkt het
de kleur van de lokkende dood
de zon zal allengs
ook deze letters vermoorden.

het langst blijven
mijn ongeschreven gedachten
die kras ik zonder vocht op papier
de vingers bespelen dan mijn ziel
of luisteren naar mijn hart

je zet de deur op een kier,
maar de tocht neemt alles mee.

zo vergaat het de mens al jaren
waarom zou ik nog praten over
datgene wat ieder al weet,
overal en hier,
eeuwige liefde kan je niet bewaren

een vers in het donker,
geschreven en gebleven,
gaat heel lang mee
in de kluis van de duisternis
geloof en de hoop rusten daar in stilte
met hun wensen in wit gedrukt
zij waken over alles wat ik mis