DUIZEND METER FILM

wie zijn hier verdwenen
en hebben deze
volle tafels achtergelaten?

de bronzen meisjes in bikini
zijn ergens anders nu,
laten openingszinnen
landen op hun borsten,
komen toch altijd thuis.
(alle meisjes leiden zonnige,
kleine levens, de avondwind om elke
zachte hoek, zuchtend om hen heen)

witte troostmeisjes verschralen in rook,
verharden permanent mijn trekken
en ik denk over liefde,
verlatenheid, geloof
ik kijk naar de Noordzee,
mijmer over alle
parallelle werelden,
onder het licht van deze zon
en ergens moet perfectie zijn.

een denkbeeldige kogel van verwijt schiet ik
naar het brandende westen,
maar ik raak niets,
slechts één gebrandschilderde
engel schrikt zich rot
en fladdert terug naar god

de geest zoekt, klautert
naar het verborgen verband.
de formule van alles,
die alles zal verklaren,
die alles kan verklaren.
in slechts één simpele,
zeer elegante formule,
die altijd klopt, zelfs als
men dood is,
of uit elkaar.

al lang ben je weg, maar
in een droom zag ik je
weer, omringd door koele bloemen,
je mond, die ik als geen ander ken,
je oogopslag, die men schalks
noemt, als men niet beter wist.

je zwaaide naar me,
gezeten in een filosofische houding
op een praalwagen, die tergend
langzaam voorbij trok.

duizend meter film
van jouw perfecte leven
achter zich aan slepend als een slinger
wat wil je daar mee zeggen?
laat me toch met rust!

(ik zou willen geloven
in engelen om ons te leiden,
ontelbaar, onhoorbaar,
fluisterend om ons heen)

... -
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
--
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-

GEBRANDSCHILDERDE ENGEL/DUIZEND METER FILM/ERGENS ANDERS/TROOSTMEISJE/ALLE MEISJES LEIDEN ZONNIGE, KLEINE LEVENS/DE WIL EN DE WERELD

Een gedicht over terug gaan naar plaatsen waar je gelukkig was.
ALTERNATIEVE VERSIE:
wie zijn hier verdwenen en hebben
volle tafels achtergelaten?
de bronzen meiden in bikini's
zijn nu ergens anders,
daar waar de praktische mensen zijn/wonen in hun kooi/praktisch geschoolden leven/zingen in hun kooi
(alle meisjes leiden zonnige, kleine levens,verbranden mijn levensuren
de avondwind in elke zachte hoek
zuchtend om hen heen)

witte troostmeisjes verschralen in rook
verbranden mijn levensvuur
en ik denk over liefde,
verlatenheid, geloof
ik kijk over de Noordzee,
mijmer over parallelle werelden
onder het licht van deze zon
en ergens daar ben jij

een denkbeeldige verwijtkogel
schiet ik naar het brandende westen
maar ik raak niets, slechts
een gebrandschilderde engel slaat op de vlucht

mijn verstand zoekt klampt
naar het verborgen verband
de formule van alles,
die alles zal verklaren
die alles kan verklaren
in slechts één simpele,
zeer elegante formule,
die altijd klopt
zelfs als men dood is
of uit elkaar

al lang ben je weg, maar in een droom
zag ik je weer, omringd
door koele bloemen,
je zwaaide naar mij
in een filmische pose gezeten
op een praalwagen die heel langzaam
voorbij trok gedurend duizend
gedachten en dagen
wat wil je daar mee zeggen?
laat me toch met rust!

we proberen het
maar het gaat niet
we hebben alles,
en toch verloren

ik zou willen geloven
in engelen om ons te leiden, ontelbaar,
onhoorbaar fluisterend om ons heen ...