Netgedichten

netgedicht (nr. 71.700):

Thuisgebracht

als kind
sprak ik al
met struiken
klein loof en
bosschages

zij intrigeerden
mij door het
geheim van hun
veelkleurige
wijkplaatsen

waar stilte
vertrouwen schept
je drukte
kunt loslaten
zonder te praten

later heb ik
bomen omarmd
met ze gehuild
gefluisterd en naar
hun liefde geluisterd

tot ik door
het bos de bomen
niet meer kon zien hun
namen vergat en het pad
geen bekendheid had

de wind heeft
me thuisgebracht
met overal uitgebreid
afscheid nemen in
feest op de langste dag