Netgedichten

netgedicht (nr. 71.907):

Osmotische oases

ik lag
in het gras
aan de voet
van de boom
te luisteren toen
jij in tedere
omarming zacht
tegen haar fluisterde

je vingers haar
groeven in de
bast volgden
smaller naar hoog
breder naar beneden
waar zij het warm
pulseren van
leven voelden

in de cryptische
communicatie
kon ik jouw taal
nog verstaan maar
voor antwoorden
zou ik eerst de weg
naar haar roots
moeten volgen

om dan via
osmotische oases
langzaam omhoog
te geraken in een
steeds soepelere
bast waar wind
en hemel spelen
met vrijheid als gast