Netgedichten

netgedicht (nr. 72.021):

De onderste vijgen

ik heb lange
takken gepakt
om de mooiste
vruchten uit
de boom te slaan
natuurlijk heel
voorzichtig aan

de onderste vijgen
waren zelfs als onrijp
snel verdwenen
maar in het topje
van de boom groeiden
dichtbij hemel en zon
de mooiste hun droom

zelfs met takken
kon ik ze niet pakken
moest klimmen en in
een wankel evenwicht
viel mijn geluk bijna
stuk op de scherpe
rotspartij beneden mij

ik was blij hen
te koesteren van
lente tot zomer
later bij het rijpen
om zo lang mogelijk
in de zomerse warmte
te kunnen blijven