Netgedichten over biologie

netgedicht (nr. 81):

Herfst

Herfst komt eraan
kleurige bloemen staan
kijken mij wanhopig aan
op het punt te verwelken
zie je mij niet staan
trek ik je niet aan
met mijn lonkende ogen
kijk ik elke
dag je aan
die maar niet vermogen
je uit het lood te slaan.

Het is haast gedaan
je laatste kans
de tijd van gaan
kom wees die vlinder
die ik betover
met mijn ogen verover
die om mij heen fladdert
niet van mij af te slaan.

Morgen is te laat
ga ik verwelken
word bruin en vaal
woedend kijk ik je aan
mijn voortbestaan
staat op het spel
begrijp je wel
ik zie je gaan
ben niet in tel.