Netgedichten

netgedicht (nr. 73.637):

Ouderling

Zijn stap werd traag,
al trager dan voorheen,
gekromd zijn rug,
veel ouder,
niet goed meer te been.

Men noemt je oud verdriet.

Je schuffelt voort
tot aan jouw plek...

die oude bank.

Een traan streelt jouw wang.
De tijd, te snel,
maakt je bang.

De kille winterwind
trekt door je botten heen,
onzichtbaar draagt hij oud,
beroert het zilte nat,
je lijf voelt stram en koud.

Het oud verdriet,
je draagt het jaren mee,
tot die stille rust
als voorbijtrekkende schim
je ziele kust.

Geen morgen meer
voor 't oud verdriet.
Jouw bank blijft leeg,
een hart gegrift in 't hout.

Er staat:
"Vergeet mij niet."