Netgedichten

netgedicht (nr. 73.706):

Zijn handen rusten in zijn ogen

Wie zal het lukken
om mij te schetsen, wie
ik ben, niet zomaar

een vrouw met huid
en haar en een figuur
zes, zeven, zus en zo

maar levensecht? De dromer
misschien, die vaag om zich
heen kijkt en mijn beeld laat

bezinken voordat hij begint
te tekenen; zijn handen rusten
in zijn ogen, zijn blik is zacht

geen zoeklicht
dat mij bleekt en minder
uitlicht dan het verblindt