Netgedichten

netgedicht (nr. 74.117):

Harmonie in de avond

Krachtig en prachtig
Een nieuwe zon gaat onder
Verstilde schoonheid.

Fietsen langs het einde van de dag waarop een
schemering vaalgeel, vurig roestend bladerrood gloeit
Voel nog steeds een warmte van een niet gedoofde zon aan
Haar ontwakend avondlicht als prachtige schittering voor mijn ogen.

Het glooiend landschap met haar heuvels en velden
golft met fijne rimpellijnen van subtiele goudschakeringen
Met verstrooiing waait een lichte bries langs het gezicht en door
de haren van de bomenrij waar uit ritselende bladeren de rust stroomt.

Het heldere lichaam zakt verder achter de horizon weg
en kleurt de hemel afwisselend rood, oranje, vermiljoen, paars
Een laatste blik op een zonnige weerkaatsing tussen voorbijtrekkende
wolken die de lucht zullen schilderen met doorgetrokken onderbroken strepen.

Hun creatie en vormgeving blijven branden op het netvlies
op hetzelfde moment begint de schaduw stad en land te omhullen
Boven mij verandert het firmament in opeenvolging van donkere vlekken
Uit deze natuur zien de maan en sterren het levenslicht, een nacht komt eraan.