Netgedichten

netgedicht (nr. 74.505):

Verre luchten

ik lachte
betrapte mij
er op dat ik de
verre luchten
dichterbij wenste

alsof god in
het diepst van
zijn gedachten
mij zijn handen
ooit zou schenken

toch voelde ik
het bestaan dicht
om mij heen ik was
niet alleen in de mij
toegenegen straling

nooit is er het
begrip om weer
met dieren samen te
kunnen praten of van
vogels vliegen te leren

met bomen te
converseren en uit
hun overleveringen
de belangrijkste
levenslessen te leren