Netgedichten

netgedicht (nr. 74.545):

In leven

Verdwijnen,
in een spontaan gedicht.
Schilderen,
met woorden die blijven.
Al schrijvend willen zien.

Naar passerende hondjes kijken.
Naar kauwen, vrienden, vrouwen,
waarover ik mateloos fantaseer,
omdat ik beminnen wil.

Dat het niet jij of ik of wij,
maar dat het de liefde is.
Dat het diepe gevoelens zijn,
die ons in leven houwen.

Meningen zie ik verdampen,
tot fijn luisteren en kijken.
Gedachten zie ik drijven,
zoals wolken met de wind.