Netgedichten

netgedicht (nr. 74.825):

Over Leven

Dat ik gisteren hoopvol en kwetsbaar als
een breekbaar zaadje begon te kiemen uit de aarde van
waar ik voorzichtig klom, klaar om een nieuwe wereld te ontdekken
Hoe groener, hoe beter terwijl ik rilde bij het aanbreken van mijn eerste lentes.

Vandaag dein ik mee op de golven van een
of ander wind en bloeit het lichaam verder open tegelijk
geniet ik in alle sereniteit van de verscheidene, verschillende, ettelijke
vergezichten en gezichten in wijde omgeving waar nieuwe energie voor het rapen ligt.

Bovendien ben ik trots op mijn eigen leven
Een bestaan waarin ik verse inspiratie adem, de dagen van
inzicht, liefde en wijsheid volgen elkaar op waarin er wordt gebouwd aan
een toekomst voor ieder van ons van waar einde nog niet is geschreven of gesproken.

Wanneer morgen momenten van samen als
herinneringen nog even kleven op klein stukje huid hoezeer
ook verlies steeds meer openbaart op de vermoeide armen waar eveneens
ijle luchtlagen verspreiden die mij verzwakken in de schemering van mijn eeuwige winter.