Stilte

Ze wandelt met de seizoenen door haar leven.
In haar dromerigheid versmelt ze met het vloeibare van een voortdurend veranderende hemel,
waarin nog de dood,
nog het ebben van de tijd
de veelkleurigheid van bloesems bedekken.

Haar blik dwaalt over het geblakerde land van zwijgzaamheid,
altijd zoekend,
eindeloos wegrennend van zichzelf in haar eenzame vlucht.

Starende ogen kijken wat wazig naar opspattende dauw vermengd met verloren tranen.

Terwijl zonnestralen in gouden banen schuin door takkende boomstammen vallen,
als zonlicht door open raamvensters,
volgt ze haar gedachten
die dansen tussen bomen in verwrongen vormen,
waarvan de twijgen onder de vorm van ledematen in elkaar geweven zijn tot een dak van gebladerte,
een koepel van welkome verkoeling
waaronder wolken dansende muggen en waterjuffers
vergezeld worden door schrijvertjes,
die magische beelden tekenen op het spiegelende wateroppervlak van kleine bijna droogliggende poeltjes.

De avond gaat met de dag spelen.
Kikkers zetten hun kaken bol en kwaken een avondlied.
Vlinders en dwaallichten bewegen als lichtende stipjes en brengen haar gedachten weer thuis.

Schaduwen vallen,
losgelaten door een frisse avondwind,
spookachtig zwevend over donkere akkers.

Vol verwondering prent ze het beeld op haar netvlies
van een plots neerdalende blauwe schemer
die als een vluchtige nevel verandert en vervaagt
van ivoorwit scharlaken rood
naar een in elkaar geweven langzaam vervagend vergaand kantwerk.

Verzuchting...

Geluidloos,
als een fluistering,
blaast haar adem een flauwe luchtstroom van leven voor zich uit
en verzinkt ze met de nacht
in haar bodemloze zwijgzaamheid.

Stilte...

... Midden in het bos gezeten en voelend wat terugblikken op het leven met een mensje kan doen... ...

Schrijver: Katty wijns
3 augustus 2021

katty.wijnstelenet.be

Stilte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 139