Het pad van gruis

het vooruitzien is gestorven
ik zoek naarstig naar het heden
had ze ooit verworven
soms zelfs krachtig beleden

de ochtend kent thans geen gloren
het licht voelt als verdoofd
wanneer word ik opnieuw geboren
en door wie wellicht uitgeloot

ik heb weet, dat ikzelf
zal moeten herscheppen
het lijkt nog reiken naar een te hoog gewelf
of op pijn verdoven door 't hart te ontsmetten

de dynamo van mijn dynamiek
kraakt roestig, als het ware
mijn hand kent nu slechts een wiek
het is verwachten, hopen op baren

ik droom doorgaans over mijn gesloten huis
en lig genageld dan wel verstijfd
vechtend tegen wederstandelijk geruis
waarin ik machteloos ben ingelijfd

als ik dan, opnieuw en opnieuw ontwaak
en donkerte uitzicht heeft op grijs licht
blijkt hoop nog amper in de maak
de ziel ervaart zijn aard als zwaargewicht

maar ook, ben ik bij vlagen omgeven
door warmte uit genegenheid
alsof ik met de ander ben verweven
dan, ja dan, voel ik me veilig, even,
weer tot ontvangen en geven bereid

Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm
17 mei 2022

julius.dreyfsandt.zu.schlammgmail.com

rouw

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 62