Netgedichten

netgedicht (nr. 77.756):

Zolen staren

Een oorlog dat is zolen staren
Van mensen die niet liggen moesten
Aanvalsgolven uitgewoed
Uit aders te snel leeggebloed

Vaders die de zolen staren
Gewonnen in hun euvelmoed
Zien nu die zolen op de baren
Volgen een veel te lange stoet

Moeders die de zolen staren
Van schoenen eens trots uitgezocht
Trekken zich snikkend aan de haren
Brullend als een wangedrocht

Grijze zeeën stromen over
Zwarte zeeën slokken op
Kale stambomen staan pover
Boven hun afgebroken knop

Zonder wezenlijk verschil
Staan alle oorlogsraden stil
Om in een tijd van somber haten
Dezelfde zolen neer te laten

het ongeoorloofd oordeel
Van jong gekapte levens
Begrijpt niets van belangen
ideeën bovendien
De zolen die men ziet
De leegte die wij voelen
Dit middel, wat ook heilig schijnt
Ontheiligt vrijwel alle doelen

En wat het mist ontkurkt verbaasd een nieuwe wijn
Vraagt zich in schaamte af of het wel opgelucht mag zijn