Netgedichten

netgedicht (nr. 80.121):

Zwijgen

We zitten op het stille terras
in warm avondlicht,
het plein is aangenaam leeg,
ik kijk naar jouw gekweld gezicht.

Jij behoort niet tot het soort
dat achteloos met woorden strooit,
maar in zwijgzaamheid geborgen
spreek je toch meer dan ooit.

Wees niet bang, zeg ik,
gooi de deur niet in het slot,
ik ben er, zit tegenover je,
iedereen komt eens aan bod.

Je kunt niet om mij heen, denk niet
dat je iets uit moet leggen,
je hebt al meer laten zien
dan je met woorden kunt zeggen.

Laat het allemaal even rusten,
bezweer de onmacht, onderdruk de pijn,
maar alsjeblieft, wees niet bang,
laat ons zwijgen rustgevend zijn.