Netgedichten

netgedicht (nr. 82.685):

Oneindigheid

Reizen als de zee
golven slaan hun bruisend lied
eeuwig eb en vloed

Op welke wijze golven rollen in de zee
waar ze ook breken op de rotsen en dansen op het
warme zand tegelijk gaan ze op en neer met onweerstaanbare
krachten waarbij hun bulderende stem nog even blijft nazinderen in mijn hart.

Zee, de spiegel waar sterren reflecteren
in het water en menig lied hartelijk wordt ontvangen
op hetzelfde moment spelen golven als muzikanten een symfonie
vol onverwacht en plots van waar het einde nog niet is geschreven of gesproken.

Zo kwetsbaar ze is, zee is poëzie op zich
tezelfdertijd luister ik naar meeslepende verhalen van
golven: verborgen schatten en verloren levens, haat en liefde, vreugde
en verdriet, stuk voor stuk word ik in beroering en vervoering gebracht zowaar geraakt.

Zee is een droom, een droom van vrijheid
maar ook een plek waar nieuwe kansen, mogelijkheden
worden gegrepen en eender welke uitdaging wordt aangegaan terwijl ik
me laat meestromen op haar golven vol avontuur en ontdekkingen; een spanning nabij.