Netgedichten

netgedicht (nr. 83.615):

Kade

Zelfs bij vloed, voel ik het lage tij
wanneer je groot en grijzig schip als stip verdwijnt
zegt men zo achteloos, het is zijn werk
wees aan zijn schip gelijk, dat groot en sterk
nu mijlenver, het ongewisse moet doorklieven.

De tranen die ik laat
als het gemis zo voelbaar is
en horend hun gemak, dat alles went
de tijd gaat immers snel
want voor je ’t weet is hij terug, aan wal.

Heel ik daarmee mijn afstandswond
de leegte in het huis, geen glans of woord
zijn stem per telefoon zo ongewoon
een foto lach vermindert met de dagen
die alsmaar lengen tot het hoogste punt.

Wacht gelaten wat ons dierbaar bindt
drie volle manen in kwartieren aan de hemel
komen, gaan voordat, ik je lijf en lippen
weder aan de mijne vindt...