Netgedichten

netgedicht (nr. 83.926):

vele malen soms

dikwijls wil zij weggaan
als de duisternis
haar besluipt

vaak draagt zij met loden voeten
de verlatenheid
door de tijd

soms talmt haar hart
als de wind opsteekt
uit de woestijn

dikwijls ziet zij de schemering
als een loodkleurig onheil
dat de huizen binnendringt

vaak leunt zij
roerloos gelukkig tegen een boom
in de adem van de nacht

soms voelt zij zich
met vergeefsheid beladen
in de stilte van de dood

dikwijls bloeit het licht
uit de duisternis
in haar op