Netgedichten

netgedicht (nr. 84.511):

instrument

hoe treffend woorden
als richtboeien schepen
laten laveren op een plots
draaiende uit de kluiten
gewassen bries

zo ook is al het schrijven
nodeloos en slechts een
teken van onmacht, terwijl
etmalen draaien en het zonlicht
weerkaatst tegen de druk
bezochte maan

is besluiteloosheid eigenlijk
een wens om alles maar te
laten gaan, het onhebbelijke
is als vloed zo aandoenlijk, zolang
het wegebben van hoogtij

zich ervan bewust is, dat bij
zinnen komen afhangt van de
hoeveelheid inkt dat voor handen is

zo schreef hij, ik zag de dood
in de stijgbeugels staan, horden
werden ontkracht van vriendelijkheid
en het zadel droeg geen meester
maar een minstreel zonder
enig instrument