Netgedichten

netgedicht (nr. 84.590):

De kunst van vleugels en nesten

Vleugels in de lucht
een nest vol warme liefde
zang raakt mijn ziel diep

Hoe onbegrijpelijk en tegelijk vertrouwd is
hun dans door de lucht waar hun vleugels zich strekken
naar een horizon zonder einde. Elke slag een zacht verzet tegen de
zwaartekracht; een elegant spel van vertrouwen op niets dan instinct en wind.

Hun zang breekt niet alleen de stilte, maar
opent ook een deur, een deur naar iets wat ik niet kan zien
maar wel voel in elke vezel. Elk lied lijkt een echo van een universum
waar ik naar verlang, een plek waar woorden niet nodig zijn, en alles gewoon bestaat.

En toch, hoe vrij hun vlucht ook lijkt, ze keren
altijd terug naar een zelf gevlochten cirkel van eenvoud en
warmte terwijl ze allerhande bladeren, pluis en twijgen samenbrengen als
liefdesverklaring aan het leven dat zij koesteren, zacht omhuld door tijdloze toewijding.

Als ik naar hen kijk, voel ik een diep besef van
wat ik soms vergeet – hoe de kracht van iets kleins zoveel
groter kan zijn dan ikzelf. In hun doen en laten zien mijn ogen een spiegel
van mijn eigen verlangens: vrij en verbonden met een leven vol verwondering en heel te zijn.