Netgedichten

netgedicht (nr. 84.599):

De ontwaking van de natuur

Zachte zon breekt door
vogels zingen nieuwe tijd
lente wekt de grond

Winterzon ontwaakt langzaam aan
de horizon, haar bleke stralen breken door de
nevelige ochtendlucht. Een blauwe hemel ontvouwt zich boven
het stille landschap waar de natuur nog verborgen ligt in haar ijzige omhelzing.

In de vroege uren, wanneer wereld
gehuld is in een zilveren waas van kalmte en de
adem van de aarde bijna onmerkbaar door het landschap zweeft
beginnen de vogels hun melodieën te weven, een zachte belofte van nieuw leven.

Lentegroen sluimert stil onder een dunne
laag glinsterende rijp, maar op verborgen plekken breken
al tere kwetsbare scheuten door aarde. Kleine tekenen van nieuw begin
vol verwachting, een zachte aankondiging van groei die het stille grijs zal verdrijven.

Natuur rekt zich uit, ontwaakt langzaam uit
haar diepe winterslaap. En in dit tedere moment van overgang
ontvouwt zich een symfonie, een harmonie van verandering, van stilte naar
eerste geluid, de belofte van zachte, warme dagen die het koude grijs voorgoed vervangen.