Netgedichten

netgedicht (nr. 84.751):

golvenslag

plompverloren golfde ze voorbij
in het koude water van de zee
haar gebronsde huid glom als
een veel te kort moment, een
flits van onverklaarbare schoonheid

het water week voor haar, verdween
alsof een Mozes met zijn staf kon
toveren, alsof een poel van verderf
opeens een scheiding werd van goed
en kwaad, een horizon van licht

dook recht het water in, dat diep
en alles strak omvat, dat neemt
en geeft, ongrijpbaar is als zij

zoals zij zwelgt in duik en vlucht
zo zwelgt mijn middenrif in hoop
op ooit nog eens zo'n golvenslag