Netgedichten

netgedicht (nr. 84.933):

Als de lotus zich opent

Zonder onzeker
gevoel bloeit ze uit modder
wonder van lotus

In het moeras, waar duisternis
heerst en stilte drukt, ontspringt de lotus — een
wonder van kracht en puurheid. Tussen modder en schaduw,
onaangetast, ontvouwt zij haar breekbare bloemblaadjes in warm zonlicht.

Diepe wortels reiken ver in de
veranderlijke aarde, vol verdriet, geworteld in
water dat haar pad heeft gesneden. Toch stijgt zij op, bevrijd
van alles wat haar bindt, gedragen door het licht, ongerept door pijn en tijd.

Waar ongekende stormen woeden
en wereld in chaos vervalt, blijft zij in stilte bestaan,
onverstoord en kalm. Haar bloei een teken van iets wat nooit
kan doven, een waarheid die verder reikt dan wat ogen ooit bevatten kunnen.

Door lijden gevormd, maar niet door
lijden gebroken, heelt zij in stilte en vindt haar ware
gloed. Haar reis is een pad naar vrede, een weg naar het oneindige,
waar wijsheid groeit, het duister voorgoed vervaagt en het licht zich openbaart.