Netgedichten

netgedicht (nr. 84.941):

Wij staan op

Wij staan hand in hand
stemmen die stilte breken
een keten van kracht

Wij staan op, waar stemmen
worden gesmoord, waar lichamen worden geraakt,
waar recht een voorrecht lijkt. Wij staan op, hand in hand over
grenzen heen—onze woede een vlam, onze hoop een ketting die nooit zal breken.

Wij dragen de namen van hen
die vielen, vergeten door macht, hun dromen nog
tastbaar in wat wij vandaag hebben bedacht. Elke stap, elke vuist
omhoog geheven, is een echo van hen die voor ons hun moed hebben gegeven.

Van de fabrieksvloer tot de straten,
van schriften vol verboden woorden, van de moeder
die eist en smeekt dat haar kind nooit meer in angst zal worden geboren.
Wij bouwen een morgen waarin geen vrouw haar stem nog hoeft te verbergen in zorgen.

Wij zijn niet te splijten, niet te doven,
niet te verdelen. Wij zijn de kracht die blijft opstaan
en die nooit zal verdwijnen. Van hier tot daar, van toen tot nu—een keten
van hartslag en strijd, tot elke vrouw vrij is, tot rechtvaardigheid heerst, en niet enkel in tijd.