Netgedichten

netgedicht (nr. 84.949):

De pakezel

ik hoorde weer
de kleine gesprekjes
die ik vroeger voerde
in mijn jeugd met
zand op het strand
waar de wind de hoge
tonen lieflijk vlaagde
en de zwaardere korrels
vertraagde tot een
pittig harde massage

in het rollen van de
golven schuimden
boodschappen hun
berichten uit verre
streken naar het
geheugen van de
aarde waar ze als
data/tijd in het lithium
keurig eeuw na eeuw
werden opgeslagen

ik ben altijd de pakezel
geweest heb gezorgd
dat ieder kreeg wat
die wenste stoel
matjes en badjes
natjes en droogjes
maar de koffie was koud
teveel zand op het strand
de zee te luidruchtig
en de zon te hel

tot de echte kleintjes
kwamen als schreeuwers
jengelaars voetballers
de tijd van de poepluiers
die bij weggaan ineens
spoorloos in het zand
verdwenen bleken te
zijn zonder geur en
kleur na te laten op
het place delict