BABY BLUE

-------------------------
Ha! daar is die vrouw
die me komt halen
de enige die luistert,
wanneer ik schreeuw en huil
en dan opeens haar borsten schept
uit de warmte van het eerste dier,
(gretigheid)
en een nest maakt van twee moederarmen
en alles wordt stil en
is goed en warm en vol,

en schoon en boeren en lopen en vallen en fietsen en huilen en paren en taartjes en wondjes en knokken en slapen en verliezen en denken en denken en bijwerken, en nota's van alles, en hondjes en poezen en reisdocumenten en handtekeningen en tijd en foto's en posten en wissen en vergeten en drinken en dronken en schrijven en denken en eten en shit en bedden en wouden en zinnen en het licht, hoe het soms valt op water en stenen, en beelden die griffen, en geluk in een hoekje, daar moet je zoeken, en je komt er gewoon niet uit en door het lint, en het zit diep, maar wat is de basis, en zo snel gaat de tijd ongelofelijk prachtig God en kruis, en Jezus, godmens, wees op wat wij vergeten zijn, en ogen die elkaar terugkaatsen, in een ademend bewustzijn, en dat je wéét en dat je wílt en dat je hóópt dat je herkend wordt, heel diep herkend wordt zoals God dat doet, als de moeiteloze melk, dat dít jouw échte wens is, om weggegooid en verspild te worden, en nog meer cirkels en lijnen die leiden tot precies hetzelfde punt, en tot je bijna opgeeft, maar nog niet, en doorgaat met wachten op iets, op iets te doen, maar wat, et cetera,

et cetera, et cetera.
en later zal ze er niet zijn,
en ook ík niet, dus wat is
precies de zin van dit en dat?

maar toch, dank,
dat ik het leven van u kreeg.

Ik zal het desondanks met blijde moed
proberen.
-------------------------
-------------------------

... Ik noem dit een flardgedicht.
Ik schreef dit gedicht in één lange teug, het was één gedachte.
Ik dacht dat ik het gevoel had gevangen, het gevoel waar je allemaal doorheen moet gaan, om uiteindelijk weer bij nul uit te komen, als alles is opgeteld en afgetrokken.

Maar misschien moet ik niet zoveel denken, uiteindelijk is elk denken een cirkelredenering.

Toch ben ik momenteel redelijk tevreden over het gedicht, het kwam snel, en soms is dat een indicatie dat het goed is, iets wat je soms hoort van songwriters, die een hit schreven in 15 minuten. En dit is nu al de vierde versie, ik heb het lange middenstuk er later ingevoegd.

Het begint eenvoudig, zoals een baby, die primaire behoeftes heeft, en daarna het hectische middenleven, leren, twijfels, angsten, groei, momenten.

Dan het sobere einde. Ik had dit ook in de lay-out willen laten terugkomen, door witregels, in het middenstuk weinig tot geen leestekens of adempauze. En het einde compact en kort, ook qua lay-out. Maar dat werd loeihard geweigerd, haha. We moeten niet té ver buiten het stramien gaan, leer dat nu eens, jongeman.

De eindconclusie: wanneer de moeder al overleden is, de hoofdpersoon zoals elk mens uiteindelijk ook dit zal gebeuren, komt er een soort verzoening, een omarming en dankbaarheid. Ondanks alles, is de hoofdpersoon dankbaar voor het leven dat hij gekregen heeft. Het is geen taak maar een rit... ...