Jouw kleuren

Soms denk ik —
jij was een altaar,
gebouwd van bloedwarm penseel
en adem die beeft in mineur.

In je handen:
de zwaarte van het onuitgesprokene,
alsof elk gebaar
een barokke buiging werd
voor wat we niet konden dragen.

Je zat stil,
zoals alleen muziek dat kan,
vol van wat niet klonk,
maar door merg trok als een strijker
langs een snaar die ik was.

En ik,
ik leerde mezelf als doek te voelen —
rekbaar, kwetsbaar,
klaar om nog eens
in jouw kleuren te verdwijnen.

Altaar

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 83