Plukken van het Universum

de wolken hingen zo laag
dat ik er met mijn vingers doorheen kon strijken.
de sterren — zo zichtbaar,
zo zichtbaar dat ik ze kon tellen, één voor één.
alsof ik ze uit de lucht kon plukken,
als vlooien uit het zachte vel van de wolken.
maar ze bleven hemels,
magnifiek,
fragiel,
onmisbaar in het dromen over het universum.

de wolken — vochtig en droog tegelijk,
comfortabel en toch verfrissend.
maar ik viel
terug op deze grote wereld
waar alles nog onbekend was.

ik zag hoe mijn geliefden vielen —
mijn familie,
hard,
op de ruwste plekken.

en ik?
ik viel
op een gezicht vol tranen.

dromen wenen wolken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 3 stemmen 52