Netgedichten

netgedicht (nr. 85.882):

Niet zo snel, niet zo luid

Ik loop iets te zacht
voor een wereld die raast — maar
ik hoor wel het gras

Wacht even — ik voel alles
nog natrillen van gisteren, de stemmen,
de lichten, de haast van voorbijgaande mensen. Alsof
stilstaan iets is om je voor te schamen — maar ik adem liever diep dan opzij.

Ik zie wat jij niet ziet: het
knikken van een bloem, de twijfel in je
ogen, een stilte tussen woorden. Ik moet die wereld eerst
voelen voordat ik verder kan. Waarom altijd nú, als ik pas net begin te verstaan?

Ze zeggen: schiet op, doe wat met je
tijd — maar mijn tijd is vloeibaar, zacht, kruipt langs
mijn huid naar binnen. Ik wil niet rennen, ik wil rusten in een moment
dat niemand lijkt te missen, en horen wat fluistert in het lawaai dat men vooruitgang noemt.

Dus nee, ik schuif niet opzij, ik schuif
juist langzaam terug, de diepte in waar het traag is,
maar waar ik eindelijk echt besta. Ergens moet toch ruimte zijn voor hen
die zachter willen lopen zonder zich telkens te verontschuldigen voor hun gewicht aan gevoel.