Tussen stiltes en stormen

Verloren stemmen
tussen beton groeit zacht licht
stilte houdt hoop vast


Ik vraag me af waar de
kinderen zijn gebleven, die zongen en
speelden in straten. Nu vallen hun stemmen stil als
puin dat breekt, terwijl de samenleving doorklikt en weigert te kijken.

Wereld is vaak te hard, te
scherp aan de rand van gevoel. Streken
verbranden of verdrinken onder onze handen. De aarde
zucht luid, maar wij kijken weg, alsof ze ons nog eindeloos zal vergeven.

Wat verloren lijkt — verlaten
graanvelden, woorden van vrede — blijft
hangen als echo’s die niet meer verstommen, verstikt in
de rook van tweets en bommen, alsof stilte de enige taal is die nog overblijft.

Weleens zoek ik naar bloemen
die beton durven breken, die groeien achter
hekken van angst en vergeten gewin. En soms vind ik ze,
klein en koppig in hun zachtheid, en even geloof ik dat we nog kunnen bloeien.

... Geïnspireerd door Where Have All the Flowers Gone van Pete Seeger, die met zijn stem hoop liet bloeien waar stilte dreigde. ...

Biografie van deze schrijver

Kwetsbaarheid Hoop Natuur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 19 stemmen 106