Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.494):

In het hart van mijn stilte

Zachte adem stroomt
binnen fluistert het licht zacht
stilte draagt mijn stem

Ik voel het licht in mij als
een zachte adem die door eeuwen heen
fluistert en blijft stromen. In de diepte ontvouwt zich
een stille ruimte, waar kwetsbaarheid en kracht samensmelten in rust.

Zoals golven de eeuwige
kust steeds weer omhelzen, draagt een
kalme stroom mij naar mijn innerlijk centrum. Tussen het
draaien van tijd en warm verdwijnend licht ontwaakt een stem zonder geluid.

De lagen van mijn diepe
ziel ontvouwen zich langzaam, als sterren
in de nacht. Hun dans verweeft schaduw en helderheid tot
moed, tranen en lachen openen poorten van licht naar waarheid die in mij woont.

In dit heilige nu, voorbij
het eisen en moeten, wordt mijn stem een
zachte echo van mijn wezen. Hier ontmoet ik mijzelf in een
cirkel van tijdloosheid, waar stilte mijn naam zacht fluistert en mij liefdevol draagt.