‘Raad: laat mij maar’ (thuis blijven)

I

Vaak verbaas ik mij
over de bleue naïviteit
der Gen-zetters
en Millennials (by the way).

Maar steeds vaker voel ik mij
een dwarrelende dwaas,
omdat ik de naïviteit
van babyboomers nooit
zo duidelijk voor ogen had
als de laatste tijd.

Ik mag als X-er
slash patatvreter
de ether leeggeplunderd hebben,
vroeger
was alles echt niet beter, maar,
en dáár gaat het hier om:

tis altijd een goed idee geweest
om lekker thuis te blijven,
juist tijdens zomerdagen. Een feest
voor de hele buurt organiseren,
of
gewoon op je welverdiende luie
reet/stoel zelf een goed gekoeld
drankje naar eigen gading te serveren.

 
II

En als de tegels gewipt zijn,
alle Intratuin-meuk
eindelijk verneukt, (‘Weg met de kippen!’)
kan de natuur doen
en laten
wat ‘ie het beste kan:

uit gaten,
door hiaten in kennis,
plotseling opdoemen,
de kruizen van Jakob en Jan
stennis laten schoppen
met gruwlelijke bloemen

waarvan de bijtjes,
het zijn soms net kinderen,
alles natuurlijk
lang voor de uitleg al wisten.
Het zal hen niet hinderen
bij het vinden van de fijnste knopjes.

Dan zul je pas genieten
van de wildste beelden,
uit eigen tuin nog wel,
zonder de hobbel*ieten
bij [censuur] of zo’n EO-stem
onder een BBC make-over.

Vervolgens kun je het lover,
schitterend in de zomerzon,
onder Hollandsche luchten,
tevoorschijn toveren in één
of meerdere ademteugen,
of in een gedicht (ver) zuchten:

het genot van thuis zijn is
onovertroffen; fris groen,
als de bladeren, vis je door
lades vol herinneringen,
dingen die je in jaren niet
onder ogen hebt willen zien.

III

Ook scheelt het stress,
een bankgarantie aan geld,
om niet met alle geweld,
kosten die niks oplossen
(en ruzie) te maken, om
op vakantie te moeten;

vliegend je geweten bedriegen,
liegen dat je het leuk vindt;
eigenlijk geen zin hebben
om van de hotelkamer te komen
om in de hitte te boeten
voor naïeve all-inclusive-dromen.

Aan de kust van de zon:
het immens brede strand
is te krap voor alle gasten
die, van de vele trappen bij
de torenflats, als uitgebarsten
zweet uit de poriën stromen;

het tofste tafeltje,
de beste belofte
van het eerlijkste eten,
met wijsheden over de wijn
per karaf; achteraf
in een donkere steeg geëindigd.

Je weet precies hoe dat gaat,
zo’n drukke straat waar je
met goed fatsoen
niet over je nek gaan kan.
Dan maar de eerste rechts
en weer links,

waggelend, recht
in de harige armen van,
een futiel voorbeeld,
de Guardia Civil.
Dan lig je liever aan de Noordzee-
kust te kotsen

(voor minder kosten nog wel!).

Overwegingen Keuze

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 14