Danaë van Rembrandt
Hangend aan een hemel,
een hoge, blauwe muur,
kan ik mijn ogen niet afhouden
van de naakte vrouw —
liggend op een bed van witte lakens.
Haar buik:
rond als van een vrouw
die maanden draagt.
De rechterarm geheven,
de linker rust op een kussen.
Ik zie hoe ze haar hoofd draait
en mij aankijkt.
Steeds weer trekt ze het laken
tot net onder haar borsten,
laat het dan weer los,
en zegt zacht:
“Lieve zoon…”
Is Danaë de moeder van Perseus?
Of is het mijn eigen moeder?
Telkens opnieuw kijk ik,
en vraag me af:
hoe kon zij
vier eeuwen terugreizen
naar Rembrandts tijd
en zijn model worden?
Ik wil haar blijven aankijken.
Altijd —
bij mijn moeder zijn.
***
gmail.comGeplaatst in de categorie: kunst
Rembrandt Er is nog niet op deze inzending gestemd.
11
11
Geef je reactie op deze inzending: