Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.757):

Natuurfluisteringen

Gefilterd zonlicht
het bos opent zijn geheim
mijn hart volgt het pad

Traag wandel ik langs het pad,
waar dauw nog glinstert op de bladeren. De
lucht draagt geuren van mos en frisse aarde. Een merel
zingt alsof hij mijn gedachten kent, en ik adem dieper, alsof tijd oplost.

Het zachte ruisen van bladeren
is een taal die ik herken. Glinsterende zonne-
stralen vallen als streken van penseel over het weidse veld.
Ik voel hoe stilte zich uitspreidt in mij, een kalme ruimte zonder grenzen.

Bij een open plek blijf ik staan,
het licht danst op het water. Elke golf draagt
een geheim, een belofte van beweging. Als ik mijn hand erin
leg, word ik herinnerd aan de stroom van het leven zelf, eenvoudig en waar.

Als ik terugkeer naar de wereld
van paden van steen en haastige stemmen, blijft
er iets in mij achter — een zachte echo, een fluistering die zegt:
keer terug, telkens weer, want hier vind je de kern, de rust, het ademen van de natuur.