Netgedichten

netgedicht (nr. 86.850):

Empathie

Je stilte voelen
woordeloos raak je mijn hart
wij ademen één

De stilte dragen van
anderen in mijn hart, een trilling die
zich vlecht door mijn eigen adem. Hun onuitgesproken
pijn rust in mijn handen, alsof ik een echo opvang die nooit verdwijnt.

Een blik, een zucht, een
verschuiving in de lucht — ik lees de
lagen achter woorden die niet gezegd worden. De wereld
fluistert in gebaren en tonen, en ik luister, met een huid die altijd open staat.

Het is een gave en een
gewicht tegelijk, de schoonheid van
nabijheid, de last van te veel voelen. In elk detail gloeit
een verborgen waarheid, alsof het leven me voortdurend zachtjes aanraakt.

Maar in dit diepe weten
schuilt er ook rust: de zekerheid dat
verbondenheid de kern vormt. Dat mijn gevoeligheid geen
breuk is, maar een brug, een stille kracht die ruimte maakt voor het geheel.