De weg terug naar ik

Ik stopte,
en het was de juiste keuze,
zei ik tegen mezelf,
maar mijn hoofd krabde zich achter de oren
en mijn lijf schreeuwde anders.

Een melanoom, een antibioticareactie,
een jaar van pijn die niemand begreep -
daar begon het,
daar begon het met pillen die mij stilzetten,
die mijn tranen droogden,
mijn vreugde verdreef,
mijn kleinkinderen ongezien lieten.

Eerst Amitriptyline,
toen Mirtazapine —
slapen als een beer in winterslaap,
maar niet leven.
Toen besloot ik:
genoeg.

Vijf dagen voelde ik mezelf,
een glimp van wie ik ooit was.
Maar toen kwam de misselijkheid,
de rugpijn, de krampen,
de twijfel:
niet, wel, niet of toch wel?

Huisartsen, neurologen, onderzoeken,
“Het kan niet van het stoppen zijn.”
Mijn lijf zei iets anders.
Mijn zenuwstelsel rilde, schreeuwde, protesteerde.
En ik? Ik werd duizelig van ongeloof,
van machteloosheid,
van het niet serieus genomen worden.

Tot een bericht,
een woord van Jim van Os
door het scherm, zacht maar krachtig:
“Je lichaam is van slag, het komt goed.”

En langzaam, heel langzaam,
keert iets terug:
verdriet mag,
vreugde ook,
tranen en kleine dingen,
pijn en opluchting in één adem.

Het was geen toeval,
geen verzinsel.
Onttrekking bestaat.
Mijn lijf is niet stuk,
het herstelt,
zonder einddatum,
en ik begin weer te geloven
in het wonder van mijn eigen ik.

... De inspiratie voor dit gedicht is een persoonlijk verslag van Paranja, gepubliceerd op 4 november 2025, waarin zij haar ervaring met medicatieonttrekking deelt. Ze beschrijft de fysieke en emotionele uitdagingen van het stoppen met antidepressiva, de twijfel en het niet serieus genomen worden door meerdere zorgverleners, en hoe contact met Jim van Os haar vertrouwen en hoop teruggaf. Het verhaal geeft een eerlijk beeld van de complexiteit van herstel en de impact van het zenuwstelsel op lichaam en geest. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
9 november 2025