De melancholie van vergankelijkheid

Herfstblad dwarrelt neer
fluistert zacht over de tijd
stilte omarmt land


Avond daalt neer over de
laatste glans van het bos, wind schuift
langs verweerde takken, en elk dwarrelend blad
fluistert over het zacht verglijden dat november met zich meebrengt.

Licht vervaagt sluipend
op natte paden, broos en onherroepelijk,
en ik blijf staan, hoor het langzame weken van stilte,
merk hoe mijn gedachten meedrijven op het ritme van wat eindigt.

Koude lucht draagt geuren
van vochtige aarde, verre regen, en een
belofte van winter, terwijl de zon haar laatste lijnen
achter het landschap legt, en ik adem het verdwijnen van de tijd in.

Bomen schrijden stil het duister
in, hun silhouetten stevig en toch doorlatend,
en in het zachte neervallen van dit moment ontplooit zich
het besef dat het leven elke keer weer vervaagt, ontvouwt en verdergaat.

Biografie van deze schrijver

melancholie vergankelijkheid loslaten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.8 met 21 stemmen 102