Netgedichten

netgedicht (nr. 87.478):

Eigen Erf

============
===================
moeder zei ooit
dat alles veilig was,
juist door al het gebid,
maar ik hoorde alleen het tikken
van vergeten geesten
en loeiende dieren

de muren stoven kalk
van oude generaties,
dood en onder,
ver onder de vloer
lag het kind
dat ik had moeten zijn.

de buitenwereld klopte
aan met moddervingers—
schoolrapporten, kalverliefde,
zo eerst en diep

een vader die rook
naar zweet en zware balen

ik tekende mezelf
in twee helften:
één die lachte,
één die ik gumde
met bijtend licht.

een gloeiende kachel:
tussen adem en herinnering
zat hoop.

en ik leerde langzaam
dat mijn lichaam
een huis is,
zonder sloten,
en dat de toekomst
binnenwandelt
zoals regen dat doet—
ongevraagd,
maar noodzakelijk.
===================
============

... In 1971 kocht mijn vader een oude boerderij, een lande ambitie en droom van hem.
Ik hoorde het huis kraken en de dieren loeien van barenspijn, ik vermeende geesten te horen en te zien, het was een overgangstijd van kind naar puber.
Ik heb nog steeds gemengde gevoelens, het komt allemaal terug en zit diep.
Ik had liever gehad dat we daar nooit naar verhuisd waren.

===========
===================
Rivier In Herfstlicht (haiku)

Rivier in herfstlicht—
het blad weet niet dat het valt,
vallend in het nu.
===================
============

voor altijd in het nu.
drijft eeuwig in de tijd. ...