Netgedichten

netgedicht (nr. 87.661):

Nabijheid

Iemand zegt
dat het leven niet meer lukt.
Geen lijst, geen vakje,
geen score vangt dat.

We zitten,
ademen,
luisteren.
Het verhaal komt,
met haperingen en stiltes,
met tranen en zuchten —
en precies dáár leeft iets van hoop.

Hoop is geen belofte.
Het is blijven,
ook als de ander niet meer kan.
“Dan draag ik even mee,”
fluistert iets in ons allebei.

We kijken opnieuw,
leggen de stenen verhalen los,
vragen:
wat doet pijn?
wat helpt een beetje?
wat maakt dat je er nog bent?

Samen schrijven we een klein plan,
niet als formulier,
maar als hand uitgestoken in de nacht.

Ook de helper is maar mens —
gelukkig maar.
Want mens zijn,
mee trillen,
niet wegrennen —
dat is de echte zorg.

Er is geen magie.
Alleen nabijheid.
En soms
is dat genoeg.