Netgedichten

netgedicht (nr. 87.735):

Mooi grijs

Een rustige dag
plotse wind raakt het water
reflectie rimpelt

Zilveren draden weven
hun eigen verhalen, van elk intens
moment dat ik diep heb opgeslagen. Een archief van
vele kleine indrukken, waarvan tijd de scherpe randjes heeft verzacht.

Mijn huid vormt een
landkaart van ontroering, getekend
door alles wat mij werkelijk raakte. De stormen zijn
gaan liggen in een stil weten, waar rust nu veel meer zegt dan elk woord.

Ik mijd voortaan het al
te felle, harde licht en zoek de luwte
van de gouden middag. Daar worden de details van
het leven zichtbaar, voor wie met een kalm en open hart durft te kijken.

Dit grijs is de kleur van
een ziel die landt, mooi in de eenvoud
van het simpelweg mogen zijn. Haast en ruis zijn verwaaide
schaduwen, achterblijvend alleen de zachte helderheid van wat werkelijk raakt.