Netgedichten

netgedicht (nr. 87.764):

Een stille plek: dag één

Alles wat ik nodig heb zit in het
opblazen van ijzig witte wegen

Het opblazen een schreeuw in de
nacht

In de nacht wandel ik de zee in
loom en moegestreden

En nog één keer schreeuw ik om
mijzelf te verstoppen

Om mijn stem te laten schieten in
de diepte van de duisternis

Om de nacht mijn kracht te laten
horen

Om de nacht in te fluisteren dat het
niet mogelijk is

Om de nacht te zeggen dat de
waarheid trilt

In een schreeuw die uit mijn tenen
komt

Sloom en suf de zee in lopen
schreeuwend tot de nacht

Tot aan de sterren zo terug te
keren tot de sterren

Om alle ijzig witte wegen voor
eeuwig en altijd op te blazen

In een nacht tussen de sterren en
van daaruit haar te zien

Haar te zien gaan over
sprankelende wegen als een zon
die schittert

In de branding van een zee die is
vergeten dat ik schreeuwde

Om voor eeuwig alle ijzig witte
wegen op te blazen