Netgedichten

netgedicht (nr. 1.427):

Strijden

In sneeuw
lacht koel de trots vlak
door mij. Mijn schoenen markeren
de macht, om wie stiert
later bevriest
een tijd, gevierd

te weten, indien egaal
het ligt onder voeten
van krak, rozige toeten
even leeft mijn baar.
Het enig verweer
hoort naar haar door haar

verlaten. Voor het regionalisme
dienen aan
zij die stilstaan
omkijken naar vroeger tijden
van opbouw tot trouw,
waarvoor aan leiden

geen plaats vrij: afwezigen
aarzelend waarheid die verdeelt,
gemak voor mij die steelt
uit landschap's coloriet
zo niet van compositie
mij verkijk, overal kleurloos schiet.