Netgedichten

netgedicht (nr. 2.041):

Ik ben God

Ik bin God

Ik bin God en ik bin ik
en no’t ik God bin
straf ik my, en op ‘e
nij en no’t ik my bin
tink ik it is wier dat ik
skuldich bin want ik haw
mysels makke doe’t ik God
wie en die mei mysels
sa’t ik woe. En ik tink
at it oan my leit, bin ik
altiten skuldich, of nea,
en no wit ik dat God
gelyk hie doe’t ik my sa
makke want der is mar
ien sa as ik, like skuldich
as alle oaren en like nei
as ik mysels mar wêze kin.

Ik ben God

Ik ben God en ik ben ik
en nu ik God ben
straf ik mij, en opnieuw
en nu ik mij ben, denk
ik het is waar dat ik
schuldig ben, want ik
heb mijzelf gemaakt toen
ik God was en ik deed
met mijzelf zoals ik wilde.
En ik denk, als het aan
mij ligt, ben ik altijd
schuldig, of nooit, en
nu weet ik dat God
gelijk had toen ik me zo
maakte want er was maar
één zoals ik, even schuldig
als alle anderen en even
dichtbij als ik maar bij
mezelf wezen kan.

[dit naar aanleiding van deze bekende regel van Willem Kloos: 'ik ben God in het diepst van mijn gedachten...' als je daarop voortborduurt...?]