glasscherven
haar gronden en haar stammen
een massagraf van scherven
die languit in het bos
verder liggen te sterven
de kleinste vonk
die de zon onnadenkend
aan onze hemel verliest
schieten ze tot een vlammenleger
dat de tedere kleuren
en al wat de bloemen geuren
in zijn hete armen wurgt
het landschap smelt weg
in een bloedbad van asse
dat een donkere kreun uitkucht
als reflectie van het gevoel
op een stilaan aangevreten lucht
Geplaatst in de categorie: woede