Netgedichten

netgedicht (nr. 3.486):

de zee van het gezicht

de golven werpen zichzelf voorover
over de boeg van het dan gelijktijdig
zich terugtrekkend water
toevallend op het
strand, ondergaand, een geweldige ruis ontstaat
waarvan men niet opkijkt
en waaraan men zijn stap niet aanpast
gelopen als ik, anderen, hun wandeling even eenvoudig maar
heel uitzonderlijk toch anders beschreven: hoe
zowel zij als ik omkeken naar de voetafdrukken, de snelle
gang die de putjes afleggen in een enkele blik tot
onderaan onze verenigde voeten, en die achter de ruggen van
deze omgedraaide gewillige geesten als
hardgelopen weer verdwenen
richting latere zee.