Netgedichten

netgedicht (nr. 3.766):

Zandloper

Seconden tikken tot minuten
weven fier kwartieren in ’n uur
secuur als dag en nacht verkleven
resoluut en tot etmaal verbonden

Veren strelen heen en weer in de ban
(blikken nokjes, vallen, klikken vast en
tasten beslist naar ogen die schrikken)
van de schokjes die gemiste dagen speren

Gesleten klokken razen tijden
of staan stil bij wat eens was
pas geweest, maar toch, die korrels stof
glijden heel snel naar het vergeten

Hart-ver-scheurend of zelfs tergend langzaam
geen moment is van de doorgang ontbonden
verslonden in of door, het overkomt iedereen
`t raam rond het beeld is noch wit, noch zwart

IJzers vertellen hoe laat het is in ‘t leven
maar is dat ook werkelijk het juiste moment?
kent de mensheid de gevoelige snaar
gedreven door ‘t mechanisme achter de wijzers?

Verloren in de tremolo zal alles slijten moeten
ook de onverbiddelijke naalden van de tijd
kwijt geraakt langs de eeuwige natte strook
voeten in de dragers van kortstondige sporen